เล่าเรื่องของน้องปอนด์ก่อน

ต้องขอแนะนำก่อนครับ ว่า บล็อกนี้ บันทึกโดยผม เป็นอากู๋ของเด็กชายอายุ 11 ขวบคนหนึ่ง ชื่อว่าน้องปอนด์ ซึ่งเป็นเด็กน่ารักมากๆ คนหนึ่ง แต่เป็นโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรงมาแต่เกิด และมีอาการแขนขาไม่มีแรง และกระดูกสันหลังคด ตั้งแต่เด็กๆ คุณหมอได้วินิจฉัยว่าเป็น SMA (Spinal Muscular Athropy)

ตลอดชีวิตของน้องปอนด์ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เหมือนกับคนอื่นๆ ทั่วๆ ไป คือต้องนั่งรถเข็น และต้องให้คุณครูมาสอนพิเศษที่บ้าน แต่ชีวิตของน้องปอนด์ก็ได้รับความรักจากคนรอบข้าง ทั้งสมาชิกในครอบครัว และใครๆ ก็ตามที่ได้รู้จักน้องปอนด์ จะเห็นว่าน้องปอนด์เป็นเด็กที่ฉลาด มองโลกในแง่ดี (น้องปอนด์ไม่มีปัญหาทางสมอง จัดว่าเป็นเด็กฉลาดเลยทีเดียว)

น้องปอนด์เกิดเมื่อวันที่ 6 พ.ย. 2539 ตั้งแต่ตอนเด็กๆ ได้รับรู้ว่ามีอาการที่ผิดปกติ แตกต่างจากเด็กคนอื่นๆ เพราะไม่สามารถนั่ง หรือตั้งคอเองได้ เมื่ออายุได้ประมาณ 6 เดือน จึงได้ไปพบแพทย์ และก็รับทราบถึงความผิดปกติ จนกระทั่งโตขึ้นราวอายุ 1 ขวบกว่าๆ ก็จึงได้เริ่มไปทำกายภาพที่โรงพยาบาลรัฐบาลแห่งนั้น จนกระทั่งอายุได้ราวๆ 4 ขวบก็ได้หยุดพัก เพราะมีอาการไม่สบายเป็นๆ หายๆ และข้อเท้า ข้อมือ และกระดูกสันหลังเริ่มยึด และคดงอมากขึ้น

จนกระทั่งอายุราว 5-6 ขวบ น้องปอนด์ได้ไปบำบัดในสถานกายภาพบำบัดสำหรับเด็กแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ เป็นเวลาราวๆ 2 ปีกว่าๆ ในช่วงเวลานั้นน้องปอนด์ไม่สบายบ่อยมาก อาจเพราะได้รับเชื้อจากเด็กที่อยู่ในสถานบำบัดร่วมกัน จึงต้องเข้า-ออกโรงพยาบาลเป็นประจำ จนกระทั่งน้องปอนด์อายุได้ราว 8 ขวบ น้องปอนด์ติดตามคุณแม่ไปทำงานที่ต่างประเทศจึงหยุดการไปสถานบำบัดเอกชนดังกล่าว

หลังจากกลับมา น้องปอนด์มีความแข็งแรงมากขึ้น โตขึ้น น้ำหนักเพิ่มขึ้นเป็นน้ำหนักเฉลี่ยที่ 23-25 กก. และทางบ้านก็ได้ย้ายบ้านออกมาชานเมืองกรุงเทพฯ จึงได้เปลี่ยนสถานบำบัดทางกายภาพมาเป็นที่โรงพยาบาลรัฐบาลอีกแห่งหนึ่ง จนกระทั่งปัจจุบัน

น้องปอนด์ได้รับการเข้าเฝือกเพื่อดัดกระดูกข้อเท้า และหัวเข่า เป็นเวลานานกว่า 6 เดือนเมื่อปี 2007 ที่ผ่านมา และได้เกิดแผลกดทับบริเวณตาตุ่มทั้งสองข้าง ผลที่ได้ทำให้ข้อเท้าได้รูปร่างที่ดีขึ้นจนเกือบเป็นปกติ ต้องขอขอบพระคุณคุณหมอ (ไม่ขอเอ่ยชือในที่นี้) เป็นอย่างมาก แต่ข้อเข่าไม่สามารถยึดได้ด้วยการเข้าเฝือก เพื่อให้เข้ารูปร่างปกติ

และจะกลับมาเล่าต่อไปนะครับ